Ik ben (niet) goed genoeg

Het ging altijd goed met mij. Goed in de zin van; niets was te veel en ik had altijd iets om naar uit te kijken. Enorm hard werken in New York met daarnaast enorm hard feesten in clubs. Keihard blijven werken aan mijn carrière in Amsterdam met twee koters thuis bij de oppas of bij het kinderdagverblijf. In het weekend was er geen tijd om stil te zitten want er moest gesport worden en gesocialized met vrienden en familie. Van event naar event, de oneindige to-do’s doorstrepend. Zolang die trein door raasde was er niets aan de hand, dan ging het goed met mij.

‘Zolang die trein door raasde was er niets aan de hand, dan ging het goed met mij.’

Tot er een kwetsbare fase in mijn leven kwam. Want tijdens die fase in mijn leven bleef het zinnetje: “ik ben niet goed genoeg” mijn gedachten kwellen. Ik vond niet direct de droombaan in New York die paste in de fase van ons gezin na een tweede keer verhuizen naar Amerika; “je bent niet goed genoeg”. Een van onze dochters sliep slecht; “je bent niet goed genoeg”. Ons sociale leven in Amerika kwam maar langzaam op gang: “je bent niet goed genoeg”. En deze zal ik nooit vergeten; een rode sok had de witte was verkleurd. Ik zakte, zo enorm kwetsbaar voelend, snikkend door mijn knieën voor de wasmachine; “je bent niet goed genoeg!!”

Ik draaide mezelf gek met dat rot-zinnetje. Maar het zinnetje intrigeerde me ook. Want op het moment dat ik weer wat sterker in mijn schoenen begon te staan kwam ie steeds minder langs. Blijkbaar kwam die zelfkastijding alleen langs als mijn trein ontspoorde van mijn zelfgebouwde rails.

Ik had die rails zelf gebouwd op palen van bewijsdrang. Ik begon ermee te experimenteren en verdomd. Nu ik bewust bezig ging en ging letten op het terugkomen van mijn zinnetje was ie er de hele dag. En dat niet alleen; ik liet me er de hele dag door leiden. Totaal onbewust. Alle keuzes die ik maakte van wat ik zou eten tot hoe laat ik naar bed zou gaan, van wie ik een berichtje zou sturen tot welke tekst ik in het berichtje zou zetten. Terugdenkend had ik mijn door razende trein door mijn bewijsdrang op het spoor weten te houden. Dat was mijn afweer mechanisme. Om maar niet te diep naar mijn zelfbeeld “ik ben niet goed genoeg” te hoeven kijken.

‘Ik had die rails zelf gebouwd op palen van bewijsdrang.’

Alles ging altijd goed met mij. Want als ik ook maar even verslapte kon ik niet voldoen aan de hoge eisen die ik mijzelf stelde. Wat zou ik dan van mezelf vinden? En belangrijker nog; wat zouden anderen dan wel niet van mij vinden? En dan zou er ineens geen ‘moeten’ meer zijn en dat was doodeng! Wie zou ik dan nog zijn?

Dat zelfbeeld van “ik ben niet goed genoeg” zat diep geworteld en beheerste mijn hele leven. De oorzaak ligt ergens tussen opvoeding, media, samenleving, generatie en peer-pressure in. Belangrijker vond ik dat ik de ontdekking en acceptatie van mijn zelfbeeld kon gebruiken om bewust te worden van mijn leven. Bewust te worden van hoe ik naar de wereld keek en nu kijk. Bewust te worden van mijn gedragingen en communicatie.

Het gaat nu heel vaak goed met mij. Goed in de zin van gelukkig, in balans en gezond voelen. De ene keer zijn dingen te veel, de andere keer bruis ik van energie. Ik leef met passie en fascinatie en kan genieten van het moment zonder al te veel bezig te zijn met wat nog gaat komen. Of ik nou met mijn gezin, vrienden, familie of collegae ben. Accepteren dat soms iets niet fijn of te veel is, is voor mij een enorme overwinning. Durven in te zien dat mijn gedrevenheid en energie niet altijd voortkomt uit passie maar soms ook uit bewijsdrang, vormt een verrijking van mijn leven.

Het hoeft niet altijd goed met me te gaan want ik ben goed genoeg zoals ik ben.