Vallende bladeren

De herfst is er. In al haar pracht en kracht heeft ze zich gemeld. Bomen krijgen een rood, oranje of gele gloed, paddenstoelen schieten omhoog, een frisse en stevige wind waait door mijn haren en een stroom van regendruppels spoelt straten schoon en doordrenkt de aarde.

In Amsterdam kijk ik naar de iepen langs de grachten en ik vraag me af: hoe zal het dit jaar verlopen? Welke kleuren krijgen we te zien, voordat de bladeren zich losmaken en vallen? Of vallen ze misschien ineens, door omstandigheden die dit proces versnellen?

Als kind was de herfst mijn favoriete seizoen. Het stadje waar ik woonde heet Oak Park en met haar vele eikenbomen bewoog ik mij dagelijks door een prachtige kleurenspektakel. Nu weet ik niet of het transformerende aspect van de herfst het was, wat mij het meest boeide. Mijn verjaardag valt in oktober, Halloween ook, toch wel twee hoogtepunten in het jaar voor een kind. Daarnaast kan ik mij echter ook een dromerig, wat meer naar binnen gericht, gevoel herinneren dat ik in deze periode van het jaar nog steeds bij mezelf herken.

Het proces van verkleurende en vallende bladeren doet me onwillekeurig denken of er iets is wat ik wil, wat ik mag, wat ik kan, loslaten? Aandacht voor wat er is, betekent ook aandacht voor zaken die ons niet meer dienen. Het loslaten van zorgen, twijfels en negativiteit, ongeacht of dit door situaties, herinneringen, personen of gewoontes komt, is een proces, net als bij de bladeren. Dit proces kan bij ons geleidelijk gaan, datgene wat je los wilt laten verandert als het ware eerst van kleur, voordat je ervan loskomt. Een iets langer proces waarbij je inzichten krijgt in wat jou zo verbindt met datgene waar je afscheid van neemt.

‘Wat je los wilt laten verandert eerst van kleur, voordat je ervan loskomt’

In één keer loslaten kan bij ons ook, net als bij bomen die door (weers)omstandigheden versneld hun blad loslaten, kunnen we plotseling een inzicht hebben waardoor afscheid mogelijk is. Een voorbeeld is radical acceptance: je vermogen om situaties die buiten je controle liggen, zonder oordeel, te accepteren. Je accepteert de werkelijkheid voor wat het is, niet meer of minder. Je hoeft het niet leuk te vinden en er zijn vast emoties bij, maar het gevoel van strijden en/of lijden vermindert meteen omdat je de realiteit accepteert.

Hmm. Als ik dit zo beschrijf zie ik in hoe makkelijk de bomen het eigenlijk hebben! Verkleurd of ineens, bladeren die ze niet nodig hebben, laten ze gewoon los en daarmee wordt meer van de boom zichtbaar, stralend en sterk. Mijn voornemen dit najaar: Be like a tree.