Verstillen
12 november, 2021
Ik nam een paar weken geleden deel aan een stilte-retraite van zes dagen. Het stemmetje in mijn hoofd dat zegt; ‘Ik moet…’ werd de weken voor de retraite-week steeds luider. Ik merkte dat ik me steeds vaker liet leiden door deze twee woorden en ik dus in overtuigings-, streefmodus, terecht was gekomen. Ik merkte het, maar kon er niets mee zonder de verstilling op te zoeken.
Zes dagen in stilte doorbrengen was wat ik deed. Het is niet niks, maar ik ervaarde het nu ook weer als ongelooflijk verdiepend en verhelderend. Deze keer vond ik het vooral interessant om te beseffen dat ik al mijn gewoontes en overtuigingen, zonder enige prikkel van buitenaf, zelfs tijdens het programma van de retraite langs zag komen. Of misschien juist wel.
Overduidelijk werden ze. Ik besefte me dat ze in het dagelijks leven worden overschaduwd door mijn bezigheden, interacties met anderen en informatie die ik de hele dag oppik. Terwijl ik juist dan door deze gewoonten en overtuigingen wordt geleid. Ze staan juist bij drukte aan het roer van mijn gedrag, communicatie en gedachten. Ik zie ze dan alleen niet helder, bewust.
‘En toen ervaarde ik de verstilling’
Tijdens de retraite-week dus wel. Het programma van de week was elke dag hetzelfde. We mediteerden, aten, mediteerden, aten, mediteerden. Van 6 uur ’s ochtends tot 10 uur ’s avonds. De vorm van mediteren werd afgewisseld tussen zitten, lopen en mogelijkheid tot wandelen. De eerste dagen werd mijn gewoonte van ‘moeten’ zo versterkt dat ik zelfs het retraite programma als ‘iets moeten’ benaderde. ’s Ochtends ging ik al plannen wanneer ik precies waar buiten zou gaan lopen. Tot mijn leraar Frits Koster mij zei; “Laat jij het programma maar eens helemaal los. Ga er zijn, binnen de kaders van het programma en voel wat je op elk moment wilt doen.” Pas toen verstilde het stemmetje ‘Ik moet…’ in mijn hoofd.
En toen ervaarde ik de verstilling. Wat leidde naar een verdieping in mijn bewust zijn. Ik werd me opeens weer gewaar van mijn emoties. Van onzekerheid en angst. Maar ook van blijdschap en lichtheid. Beelden van mensen die mij dierbaar zijn kwamen uit het niets op tijdens mijn meditaties. Ik zag dingen tijdens mijn wandelingen die ik ervoor niet had gezien. Ik realiseerde me; dit is verdieping.
Laagje voor laagje wegpellend kwam ik dichterbij mijn ‘ik’. Of misschien beter gezegd, langzaam maar zeker begint mijn bewust-zijn-zaadje uit te groeien tot een boom. Want zoals A.H. Almaas zegt: ‘Het meest elementaire, het meest voor de hand liggende vereiste voor groei is de bereidheid om datgene los te laten waarvan je gelooft dat het moet gebeuren.´
Anne-Barbara is een ervaren management-consultant, auteur, gecertificeerd Mindfulness Based Stress Reduction trainer en moeder van 3 kinderen. Ze heeft in totaal 9 jaar in New York en omgeving gewoond en gewerkt. Ze begeleidde nationale en internationale transformatie en fusie en overname projecten terwijl ze werkzaam was bij Deloitte in Amsterdam en New York, Philips en TNT Express. In New York startte ze haar eigen bedrijf gericht op het matchen van arbeidsmarkt en hoogopgeleide moeders en het herijken van beide partijen. Na een stilstand in haar leven ontdekte ze ‘oordelen’ als rode draad in haar drukke leven en in dat van vele anderen. Ze raakte gefascineerd door het onderwerp oordelen en sindsdien laat het haar niet meer los. In haar boek Oordeel Zacht neemt Anne-Barbara de lezer mee in haar zoektocht naar het waarom van haar oordelen over zichzelf en anderen, de gevolgen van haar oordelen, en de transformatie naar zacht oordelen. Uitgerust met deze kennis en ervaringen werkt ze met individuen en teams aan het thema ‘Oordelen’.
